Σύμφωνα με τον μύθο, ο έρωτας του Ήλιου και της Σελήνης μεταδίδει την πλήρη έννοια της αληθινής αγάπης.
Ήταν έρωτας με τη πρώτη ματιά. Τότε ο κόσμος δεν είχε ακόμα δημιουργηθεί και τη μέρα που ο Θεός αποφάσισε να τον δημιουργήσει έδωσε στον Ήλιο και τη Σελήνη το φως τους.
Αποφάσισε η Σελήνη να φωτίζει τη νύχτα και ο Ήλιος να φωτίζει κατά τη διάρκεια της ημέρας. Δηλαδή, οι τότε αχώριστοι, θα χώριζαν. Αυτό τους έκανε να πλημυρίσουν από στεναχώρια.
Ο Ήλιος είχε πλέον το όνομα του Βασιλιά των Αστέρων, όμως δεν του έφτανε. Όσο για τη Σελήνη, είχε ξεκινήσει να απομονώνεται ολοένα και περισσότερο. Ο Θεός, βλέποντας όλα αυτά, τους μίλησε λέγοντας τους πως τους χάρισε τη λάμψη και εκείνοι δεν θα έπρεπε να είναι θλιμμένοι.
Έδωσε στη Σελήνη το φως του έρωτα. Με αυτό θα μάγευε τους ανθρώπους κάνοντας τους να ερωτευτούν τη νύχτα. Στον Ήλιο έδωσε το φως της ευτυχίας για να κάνει χαρούμενους τους ανθρώπους την ημέρα. Η Σελήνη ξεκίνησε να κλαίει για τη τύχη της. Ο Ήλιος με τη σειρά του, προσπάθησε να την κάνει να δεχτεί την απόφαση του Θεού. Όμως του ζήτησε μια χάρη.
Του είπε: Η Σελήνη είναι πιο ευαίσθητη από μένα. Δεν θα την αντέξει τόση μοναξιά. Και τότε ο Θεός της χάρισε αναρίθμητα αστέρια για να μην είναι μόνη της ποτέ. Όμως κάθε φορά που η Σελήνη είχε την ανάγκη των αστεριών εκείνα ποτέ πραγματικά δεν μπορούσαν να τη βοηθήσουν.
Ο Ήλιος ήταν πάντα δυνατός και μόνος και η Σελήνη, με παρέα όμως αδύναμη. Έτσι αφού ο Θεός έβλεπε και τους δύο λυπημένους αποφάσισε να δημιουργήσει την έκλειψη. Πλέον ζουν με την ελπίδα αυτής της στιγμής. Αυτή είναι η μοναδική στιγμή, που συμβαίνει σπάνια, όπου ο Ήλιος έρχεται κοντά με την Σελήνη και τον σκεπάζει με τον έρωτα της.
Αυτή η λάμψη λέγεται πως είναι τόσο μεγάλη που συνιστάται κανείς να μη κοιτάζει στον ουρανό. Άλλωστε, πως τα ανθρώπινα μάτια θα μπορούσαν να αντέξουν μια τόσο δυνατή αγάπη;