Από την αρχαιότητα ο ανθρώπινος πληθυσμός είχε κατανοήσει την χρησιμότητα των βοτάνων. Οι φαρμακευτικές τους ιδιότητες έχουν ξεκινήσει να είναι γνωστές από την νεολιθική εποχή (7η – 4η χιλιετία π.Χ) και έχουν φτάσει μέχρι το σήμερα.
Ο Ιπποκράτης ήταν ο πρώτος που διερεύνησε ασθένειες, τα πραγματικά αίτια τους και έθεσε σύγχρονες θεραπείες για την εποχή. Μετά από εκείνον ακολούθησε ο Θεόφραστος με το έργο του Περί Φυτών Ιστορίας όπου εκεί έθεσε τις βάσεις για τη σύγχρονη βοτανική. Στη συνέχεια, αν και πολλά χρόνια μετά, συνεχιστής του έργου του ήταν ο Διοσκουρίδης όπου έφτασε την αρχαία βοτανολογία στο αποκορύφωμα της για την τότε εποχή. Στο έργο του Περί Ύλη Ιατρικής, αναφέρει έναν τεράστιο αριθμό φυτών με 50 από αυτά χρήσιμα στην ιατρική. Ση σύγχρονη εποχή τα 40 από τα 50 φυτικά είδη χρησιμοποιούνται στη σημερινή φαρμακοποιία.
Από τα συγγράμματα που μας έχουν σωθεί μας αναφέρονται και οι ασθένειες που απασχολούσαν τη τότε κοινωνία. Στο βιβλίο του, ο Διοσκουρίδης μας αναφέρει τον πονοκέφαλο, τις πέτρες των νεφρών, τα στομαχικά έλκη, τις δηλητηριάσεις και τα γυναικολογικά προβλήματα. Επίσης μας αναφέρει κάποια φυτά με τις ιδιότητες και τις χρήσεις τους. Η βαλεριάνη ήταν καταπραϋντικό για τις νευρικές διαταραχές, το λυσιμάχιον χρησιμοποιούνταν για τις αιμοστατικές ιδιότητες του και για τις παθήσεις του αναπνευστικού, το πήγανον. Επίσης είχε αναφέρει πως ο δόνακας όταν γίνει κατάπλασμα και αναμιχθεί με ξίδι ανακουφίζει στραμπουλήγματα και πόνους στη μέση και ο χυμός πικραγγουριάς ήταν χρήσιμος για τον πονόδοντο ενώ αν ήταν αραιωμένος με νερό ήταν υδαρή αλοιφή για τη ψώρα.
Άλλα φυτά, τα οποία μέχρι σήμερα χρησιμοποιούνται είναι η κανέλα η οποία τότε χρησιμοποιούνταν για τον βήχα, τα λοιμώδη νοσήματα και τις δερματοπάθειες. Το σκόρδο για τον βήχα, ως καθαριστικό των αρτηριών και για δερματικές παθήσεις. Επίσης, το μελισσόχορτο για κολικούς και άσθμα όπως και το χαμομήλι που χρησιμοποιούνταν για τη παχυσαρκία, για τον ίκτερο και για φουσκώματα.
Ακόμα οι καρποί της δάφνης χρησιμοποιούνταν μαζί με μέλι για την αντιμετώπιση του άσθματος και των ρευματικών νοσημάτων όπως και τα πικραμύγδαλα χρησιμοποιούνταν ως παυσίπονα, υπνωτικά και για παθήσεις του ήπατος.